Τεύχος 5, Οκτώβριος 2014

Παρόλο που η συστημική θεραπεία δημιουργήθηκε για την αντιμετώπιση προβλημάτων που συνδέονται με σοβαρές ψυχικές διαταραχές, στις μέρες μας οι συστημικοί θεραπευτές απομακρύνονται από το πεδίο της ψυχιατρικής. Ο συγγραφέας αναφέρεται στη δική του εμπειρία για να διατυπώσει τα επιχειρήματά του υπέρ της παρουσίας του συστημικού μοντέλου στο πεδίο της ψυχιατρικής.

Στην εργασία αυτή παρουσιάζεται μια άσκηση που αξιοποιούμε στα πλαίσια της εκπαίδευσης θεραπευτών με στόχο την κατανόηση της έννοιας του πολυφωνικού εαυτού. Οι εκπαιδευόμενοι θεραπευτές μαθαίνουν να εντοπίζουν διαφορετικές φωνές σε αυτοβιογραφικές συνεντεύξεις, ημερολόγια και γράμματα βάσει της μεθοδολογίας που ο William Stiles εφαρμόζει σε θεραπευτικές συνεντεύξεις.

Αυτό το άρθρο είναι μία σύντομη εισαγωγή της συστημικής άποψης στη θεραπεία ζεύγους. Επίσης, εισάγει την αλληλουχία των συστημικών παρεμβάσεων που έχουν σχεδιαστεί για την κατασκευή εκείνου του συστήματος που επιτρέπει στο ζευγάρι να επιτύχει τους στόχους τους. Αυτές οι παρεμβάσεις ακολουθούνται στις διάφορες φάσεις της ανάπτυξης του συστήματος.

Ένα ατέλειωτο άγχος διακατείχε ανέκαθεν τους θεραπευτές, εκπαιδευμένους και αφοσιωμένους στην υπηρεσία της επιστημονικής πρόβλεψης, να τελειοποιήσουν τις θεωρητικές και πρακτικές τους δυνατότητες ώστε να επιτύχουν ασφαλέστερη θεραπευτική έκβαση. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες στιγμές στη θεραπεία, όπου, χωρίς προειδοποίηση, εισβάλλουν στη διαδικασία κάποια στοιχεία, όπως συναισθηματικές συναντήσεις, συνηχήσεις λεκτικές ή αισθητηριακές, τυχαία γεγονότα επιβαλλόμενα στο πλαίσιο, που οδηγούν τη θεραπεία σε εκτροπή από την αρχική πρόβλεψη.

Η σχέση με τον άλλο που έχει νόημα για μας (το αντικείμενο) αρχίζει με το δίδυμο, το διπλό μας (το άλλο υποκείμενο, τον άλλον εαυτό). Βρίσκουμε-δημιουργούμε τον αντικειμενικό κόσμο των αντικειμένων ξεκινώντας από έναν υποκειμενικό κόσμο. Ο άλλος είναι αρχικά δίδυμός μας, δημιουργείται στο πρότυπο του εαυτού.