Χωρίς να είναι μέσα στις συνειδητές προθέσεις της Συντακτικής Επιτροπής, το δεύτερο τεύχος του περιοδικού μας κυριαρχείται από θέματα που σχετίζονται με τις επιπτώσεις της κρίσης στη ζωή και τη δουλειά των θεραπευτών. Κι αυτό γιατί με τον έναν ή άλλον τρόπο, εκτός από τον πόνο και τα βάσανα των ανθρώπων, υπάρχει και βιώνεται από όλους μια βαθιά κρίση θεσμών και σχέσεων.
Ο Luiggi Boscolo, ένας διακεκριμένος συνάδελφος, μου είπε χτες βράδυ ότι αυτό που έφερε πίσω στην Ιταλία από το Συνέδριο της Πράγας του 1967, και το χρησιμοποίησε στα Σεμινάρια του, ήταν η ιστορία του Διογένη την οποίαν είχα αναφέρει σε μια από τις εκεί παρεμβάσεις μου.
Η κρίση αποτελεί κοινωνικό γεγονός. Η κρίση αποτελεί κοινωνικό δράμα που γίνεται προσωπικό δράμα, γι’ αυτό και η διαχείρισή της δε μπορεί να είναι μόνο προσωπική υπόθεση. Για την κατανόηση της πολυπλοκότητας ενός τέτοιου φαινομένου αξιοποιούνται, στην παρούσα εργασία, τα αποτελέσματα των Νευροεπιστημών, η Θεωρία των Ζωντανών Συστημάτων, των Πολύπλοκων Συστημάτων και οι Επιστήμες της Μελέτης του Ανθρώπου, της Ψυχολογίας και της Κοινωνιολογίας.
Η χρήση των συστημικών υποθέσεων στη θεραπεία έχει δεχθεί κριτική ως προς το ότι προωθεί τη θέση του ειδικού και περιορίζει το ρόλο του πελάτη στη θεραπευτική διεργασία. Σε αυτό το άρθρο προτείνουμε μια θεώρηση της συστημικής υπόθεσης ως μιας συνεργατικής πράξης, που συμπεριλαμβάνει το διάλογο ανάμεσα στους θεραπευτές και τους πελάτες.
Η εργασία είναι απόρροια της προσωπικής και επαγγελματικής μου εμπειρίας. Έχω το προνόμιο να είμαι μέλος μιας διαπολιτισμικής οικογένειας και ενός πολυπολιτισμικού ευρύτερου οικογενειακού συστήματος. Ο σύζυγος μου είναι Έλληνας και η κόρη μας αντιλαμβάνεται τον εαυτό της "εκατό τοις εκατό Ελληνίδα και εκατό τοις εκατό Ιταλίδα" (Stone etal., 2005)
Αυτό το άρθρο παρουσιάζει μια συστημική προσέγγιση στην εργασία με ομάδες γονέων ασθενών με ψυχικές ασθένειες. Οι στενοί συγγενείς, ειδικά οι μητέρες, επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος της φροντίδας των ασθενών με ψύχωση.
Στις μέρες μας, και κάτω από τις μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές πιέσεις που έφερε η πλανητική οικονομική κρίση, το κλινικό έργο και η συνεργασία με ασθενείς γίνονται όλο και περισσότερο πιεσμένα και σύμπλοκα. Παράλληλα με τις κλινικές προκλήσεις που, ήδη, υφίστανται στο πεδίο της φροντίδας ψυχικής υγείας, πολλά νέα κοινωνικά προβλήματα και πρακτικά ζητήματα προστίθενται, σε όλες τις δημόσιες δομές υγείας
Τα Κοινωνικά Ιατρεία είναι ένας νέος θεσμός που δημιουργήθηκε από την ανάγκη να παραχθεί νόημα προς μια διττή κατεύθυνση: αφενός προς εκείνους που έχουν την ανάγκη να δεχτούν βοήθεια και περίθαλψη και για τους οποίους δεν υπάρχει καμία μέριμνα από την πολιτεία και αφετέρου από εκείνους που έχουν την ανάγκη να δηλώσουν την παρουσία τους ως άνθρωποι και πολίτες, οργανώνοντας και συμμετέχοντας σε αυτές τις προσπάθειες.
