Χωρίς να είναι μέσα στις συνειδητές προθέσεις της Συντακτικής Επιτροπής, το δεύτερο τεύχος του περιοδικού μας κυριαρχείται από θέματα που σχετίζονται με τις επιπτώσεις της κρίσης στη ζωή και τη δουλειά των θεραπευτών. Κι αυτό γιατί με τον έναν ή άλλον τρόπο, εκτός από τον πόνο και τα βάσανα των ανθρώπων, υπάρχει και βιώνεται από όλους μια βαθιά κρίση θεσμών και σχέσεων.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως ποτέ άλλοτε, από την εποχή του Bateson και την ανάδυση της συστημικής επιστημολογίας, πολιτική και ψυχοθεραπεία δεν είχαν έρθει τόσο κοντά: αφήνοντας πίσω την αμοιβαία καχυποψία, που είχε οδηγήσει σε μια σχέση είτε εχθρική είτε «παράνομα ερωτική», βλέπουμε τώρα να γίνονται ανοιχτά συνομιλητές και σύντροφοι.
Αλλά, το δεύτερο τεύχος του περιοδικού «Συστημική Σκέψη & Ψυχοθεραπεία» έχει και μια ακόμη ιδιαιτερότητα: συμμετέχουν σ’ αυτό τρεις (ίσως και περισσότερες) γενιές θεραπευτών, από τον Δάσκαλό μας Γιώργο Βασιλείου και τους οικογενειακούς θεραπευτές του παρόντος, μέχρι τους νεότερους των συναδέλφων που καταθέτουν πρωτόγνωρες εμπειρίες για τη διαδικασία της ψυχοθεραπευτικής τους εκπαίδευσης. Μια σκέψη που έρχεται στον νου είναι ότι έχουμε βρεθεί μπροστά σε έναν «ανοιχτό διάλογο» που γίνεται ανάμεσα σε «στιγμές της ιστορίας» μας, κάτι που, βεβαίως, αναδεικνύει υπαρξιακά ερωτήματα και διλήμματα αλλά, ταυτόχρονα, μας εμπλουτίζει βαθύτερα ως θεραπευτές και ανθρώπους.
Ο Διογένης ξανά, ο οποίος είτε «Άνθρωπον ζητεί» είτε φτύνει πάνω στο πρόσωπο του αφέντη του, μας οδηγεί σε στοχασμούς για τον εαυτό μας, τις οικογένειες, τις δικές μας και των θεραπευόμενων, την «οικογένεια» των θεραπευτών, τους θεσμούς που κληρονομήσαμε, φτιάξαμε και βλέπουμε τώρα να κινδυνεύουν με καταστροφή, για να αναζητήσουμε νέα νοήματα.
Για τη Συντακτική Επιτροπή
Κάτια Χαραλαμπάκη