Το τρίτο τεύχος του περιοδικού Συστημική Σκέψη & Ψυχοθεραπεία ξεκινά με το άρθρο της Lia Mastropaolo για το φαινόμενο του hihikomori που έχει κυριεύσει ένα εκατομμύριο εφήβους στην Ιαπωνία.
Για να προσεγγίσουμε τα κοινωνικά δυναμικά στην εποχή μας θα χρειαστεί να ανατρέξουμε στις έννοιες της απληστίας, του φθόνου και του μίσους που είναι εγγενείς επιθετικές τάσεις του ανθρώπου. Η απληστία πηγάζει από αρχαϊκές φαντασιώσεις να αρπάξει κάποιος και να καταστρέψει ό,τι είναι καλό και επιθυμητό.
Η συγγραφέας, στην κλινική της δραστηριότητα, βρέθηκε τα τελευταία χρόνια να εργάζεται, όλο και πιο συχνά, με νεαρούς ενήλικες που παρουσιάζουν κοινές συμπτωματολογίες: κλείνονται στο σπίτι, περνούν την ημέρα σερφάροντας στο ίντερνετ, δημιουργούν μια παράλληλη εικονική ζωή ή ζουν μέσα στο δωμάτιο/φωλιά μέσα στο οποίο αναλώνεται όλη η καθημερινότητα της ζωής τους.
Σε αυτήν την εργασία παρουσιάζονται ενδείξεις μιας κατάρρευσης. Κατάρρευσης του νοήματος. Οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως ζώα πολιτισμικά. Ο τόπος καταγωγής και ο τόπος διαμονής τους είναι ένας τρόπος ζωής που εκφράζεται σε έναν πολιτισμό. Αυτό που είναι οι άνθρωποι δεν είναι τα γονίδια που έχει κάθε κύτταρό τους αλλά η έκφρασή τους και αυτή εξαρτάται από την ζωή που ζουν με άλλους.
Ένα από παλιά πολύ γνωστό αξίωμα μεταξύ της θεραπευτικής κοινότητας για τον εθισμό είναι ότι, συνήθως, οι ναρκομανείς ή οι αλκοολικοί δεν εγκαταλείπουν τη χρήση της ουσίας τους, έως ότου ο πόνος και η δυσφορία που βιώνουν από τη συνεχή χρήση υπερβαίνει την ευχαρίστηση ή την ευφορία που αντλούν από αυτήν.
Η παραμέληση, η πρώιμη απώλεια στενών συναισθηματικών δεσμών και η κακοποίηση αποτελούν σοβαρά τραύματα με συνέπειες στην ικανότητα των ανθρώπων για συναισθηματική σύνδεση και συνεκτική νοηματοδότηση των εμπειριών ζωής τους. Η ψυχοθεραπεία, στην ουσία, παρέχει ένα πλαίσιο επούλωσης και συναισθηματικής επιδιόρθωσης μέσα από τo διάλογο, την αφήγηση αλλά και τη σχέση που θα αναπτύξει ο θεραπευόμενος με το θεραπευτή
Τα αρνητικά επακόλουθα της γονικής ψυχικής ασθένειας στα παιδιά δεν εξαρτώνται από την διάγνωση που έχει λάβει ο γονέας, αλλά από τη συμπεριφορά αυτού του γονέα,την ανταπόκριση άλλων σημαντικών ενηλίκων (τόσο συγγενών όσο και επαγγελματιών), και τον βαθμό στον οποίο έχει ενθαρρυνθεί η ανάπτυξη της ψυχικής ανθεκτικότητας του παιδιού.
O άνθρωπος και οι κοινωνικές ομάδες που απαρτίζονται από ανθρώπους, αποτελούν ανοιχτά συστήματα που διέπονται, εκτός των άλλων, και από διεργασίες ψοιχοκοινωνικές, κοινωνικοπολιτιστικές και κοινωνικοοικονομικές. Στο πλαίσιο αυτό, η διερεύνηση της σχέσης ατομικού/ψυχικού και κοινωνικού /πολιτισμικού παραμένει διαχρονικά ένα από τα καίρια ζητούμενα των κοινωνικών επιστημών ...
