Το 6ο τεύχος του περιοδικού ξεκινά με μία συνέντευξη-αφιέρωμα στον Luigi Boscolo έναν από τους ιδρυτές της Σχολής του Μιλάνου, ο οποίος απεβίωσε πριν από λίγους μήνες, στις 12 Ιανουαρίου 2015. Η Βαλέρια Πομίνι, επιμελείται μία συνέντευξή του στον Paolo Bertrando. Στη συνέντευξη αυτή επιχειρείται η ανασκόπηση μιας όχι μόνο μακράς αλλά και εξαιρετικά σημαντικής σταδιοδρομίας, η οποία σε έναν βαθμό περιγράφει παράλληλα και την ιστορία της συστημικής θεραπείας, την οποία ο Luigi Boscolo επηρέασε με πολλούς τρόπους.
Στη συνέχεια η Κατερίνα Μάτσα αναφέρεται σε μια ειδικότερη μορφή θεραπείας, τη θεραπεία απεξάρτησης, η οποία, σύμφωνα με τη συγγραφέα, αποβλέπει στη μεταμόρφωση του εξαρτημένου από ακραία αποξενωμένο άτομο σε κοινωνικό υποκείμενο. Η ψυχοθεραπευτική αυτή διεργασία πραγματοποιείται μέσα στο θεραπευτικό πλαίσιο, στο οποίο αναδεικνύεται η ποιητική λειτουργία της ψυχοθεραπείας και ο ρόλος της Τέχνης ως δυναμικού παράγοντα αλλαγής.
Ακολουθεί το άρθρο της Δήμητρας Σιούσιουρα, το οποίο αναφέρεται επίσης σε μια ειδική μορφή παρέμβασης, αυτή που αφορά στον Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1. Το άρθρο παρουσιάζει και προτείνει το Συνδυαστικό Μοντέλο Ομαδικής Ψυχολογικής Παρέμβασης για ενήλικες ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1, ως θεραπευτικό μοντέλο για την αντιμετώπιση της νόσου, παράλληλα με την ιατρική αντιμετώπιση, το οποίο προσανατολίζεται στην ανθρωποκεντρική φροντίδα στην ιατρική πράξη και συνδυάζει τις βιολογικές, ψυχολογικές και ψυχοσωματικές πτυχές της νόσου.
Το επόμενο άρθρο των Susan Gantt και Yvonne Agazarian που έχει μεταφράσει και επιμεληθεί ο Νίκος Μαρκέτος, αναφέρεται σε μια συστημική προοπτική σχετικά με τις φάσεις ανάπτυξης των ομάδων στον εργασιακό χώρο. Οι συγγραφείς εντοπίζουν τρεις μεγάλες φάσεις στην ανάπτυξη του συστήματος στον χώρο εργασίας: την εξουσία, τη συνεργασία και την ολοκλήρωση. Και υποστηρίζουν ότι επηρεάζοντας μια φάση ανάπτυξης του συστήματος αλλάζουν οι νόρμες επικοινωνίας και η λειτουργία της ομάδας εργαζομένων, με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται η συναισθηματική νοημοσύνη τόσο στο σύστημα όσο και στα μέλη του.
Η Ευφροσύνη Μουρελή, στη συνέχεια, αναφέρεται στη σημαντικότητα της ισορροπίας μεταξύ βεβαιότητας και αβεβαιότητας για την ατομική μας εξέλιξη, για τη συνάντησή μας με τον άλλον εν γένει, αλλά και πιο συγκεκριμένα στο πλαίσιο της ψυχοθεραπείας. Σύμφωνα με τη συγγραφέα, η βεβαιότητα επιτρέπει την ανάδυση της βασικής εμπιστοσύνης και η αβεβαιότητα επιτρέπει τη συνάντηση των υποκειμένων αυτή καθαυτή. Θεωρεί ότι οι ψυχοθεραπευτές έχουν ανάγκη από κάποιες βεβαιότητες, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν το απρόβλεπτο που συνιστά κάθε προσερχόμενο σύστημα. Οι βεβαιότητες αυτές επιτρέπουν στον θεραπευτή να είναι αρκετά ανοιχτός να συναντηθεί με το απρόβλεπτο, που ίσως προκαλεί ο άλλος.
Στο άρθρο του Κώστα Ζερβού «Τηλεμάχεια ή η αναζήτηση του πατέρα» τίθεται το διαρκές δίλημμα «υπάρχει ή δεν υπάρχει πατέρας». Ο πατέρας του ήρωα μπορεί να ζει ή να πέθανε αλλά αυτό δεν έχει σχέση με το εάν ο πατέρας υπάρχει ή δεν υπάρχει. Και, σύμφωνα με τον συγγραφέα, είναι το δεύτερο ερώτημα που πρέπει κατά βάση να απαντηθεί, όχι το πρώτο, να μπορέσει δηλαδή να εκφέρει μια κρίση «ναι ή όχι» για το είναι. Μέσα από την άρθρωση μιας τέτοιας κρίσης ο Τηλέμαχος αποχτά τη δυνατότητα να μετατρέψει τη στάση παθητικότητας σε μια στάση ενεργητικότητας, να προβαίνει σε κρίσεις ναι ή όχι -ζει ή πέθανε- (στην ουσία σε κρίσεις νευρωτικής τάξης, σε αντίθεση με τις ψυχωτικές κρίσεις «και ναι και όχι» ή τις οριακές κρίσεις «ούτε ναι ούτε όχι»), και τέλος να μπορεί να φύγει από τη γοητεία της αυθαίρετης δύναμης και να προχωρήσει προς την αναζήτηση της ανθρώπινης εξουσίας.
Ακολουθεί το άρθρο του Σωτήρη Μανωλόπουλου που πραγματεύεται τη διαφθορά ως ψυχική κατάσταση κατάργησης των ορίων της διαφοράς. Πιο συγκεκριμένα, η διαφθορά μελετάται ως μια εγγενής συνιστώσα της ανθρώπινης φύσης και ως μια εγκληματική παθολογία που ενώνονται μέσω μιας διαταραχής της σκέψης η οποία αφορά στην κυριαρχία του παθολογικού ναρκισσισμού και την κατάργηση των διαφορών μεταξύ εαυτού και άλλου. Σύμφωνα με τον συγγραφέα το ερώτημα δεν είναι πώς ένα σύστημα (άτομο, οικογένεια, ομάδα, κοινότητα) μπορεί να τιμωρήσει αλλά πώς να περιέξει τα φαινόμενα της διαφθοράς.
Το τεύχος αυτό κλείνει με την παρουσίαση του βιβλίου «Ο τόπος του εγκλήματος» του Titus Milech από την Κάτια Χαραλαμπάκη. Σύμφωνα με την παρουσίαση, το βιβλίο αυτό έχει τη ματιά του ιστορικού και πολιτικού, τη γλώσσα του ψυχαναλυτή και τη βαθιά ανθρώπινη οδύνη, καθώς στοχάζεται πάνω στη Γερμανία του ναζισμού και θέτει ερωτήματα όπως: Πώς ήταν δυνατόν να συμβούν όλα αυτά; Πώς ήταν δυνατόν κοινότοποι άνθρωποι (HanaArend) να οδηγηθούν στο απόλυτο κακό; Αυτό το ερώτημα θέτει ο (Γερμανός) συγγραφέας, ερώτημα που έχει τεθεί 70 χρόνια τώρα από όλων των ειδών τους επιστήμονες, αλλά και από κάθε απλό άνθρωπο. Κι επίσης: Τι έγινε στη μεταπολεμική Γερμανία; Πώς οι Γερμανοί κοιτάχτηκαν αναδρομικά στον καθρέφτη, ποια εικόνα είδαν μέσα σ’ αυτόν;
Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ