Με τη θαλπωρή του ήλιου στη πλάτη του κι’ ένα θεόρατο έλατο να τον κοιτάζει, ένα απρόσμενο σκίρτημα έγνοιας για τους ανθρώπους τον έκανε να ξεροκαταπιεί.
Αναλογίστηκε την έννοια του ‘ανθρωπισμού σήμερα’.
«Υπάρχει ακόμα η αγωνία για τη συγκρότηση ενός κόσμου όπου ο άνθρωπος αναδεικνύει συγκινητικές του ιδιότητες;» αναρωτήθηκε.
Αμέσως σκέφθηκε τους γιατρούς στη Γάζα. Μετά τον Ασσάνζ, τον Ρότζερ Γουότερς, τον διασώστη Αποστολόπουλο, τους εθελοντές πυροσβέστες, τις νοσηλεύτριες στο ΕΣΥ, τους πρόσφυγες-τροφούς ξένης γης κι ανθρώπων.
Αναθάρρησε!
Ο ανθρωπισμός σήμερα μοιάζει με τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων.
Μοιάζει με αυτούς που ελπίζουν σε κάτι πιο όμορφο. Σε κάτι που προκαλεί Συγκίνηση.
Κάτι που αντιστέκεται στην ενστικτική ανεπεξέργαστη καταστροφικότητα.
Κάτι που μιμείται το ζεστό χάδι του ήλιου και το βλέμμα του έλατου.
16/8/2025
