Στο τεύχος αυτό υπάρχουν τρία κείμενα αφιερώματα στον Μίκη Θεοδωράκη, που τον χάσαμε πρόσφατα. Κατά τύχη, όμως, τα περισσότερα κείμενα του τεύχους αυτού είναι συντονισμένα με την ελληνικότητα που τον ενέπνευσε, από την αρχαιότητα έως σήμερα.
Το τεύχος αυτό είναι, κυρίως, εμπνευσμένο από την αρχαιοελληνική σκέψη και τη συνάντησή της με τη συστημική σκέψη στην ψυχοθεραπεία.
Μέσα από το αρχαιοελληνικό θέατρο και τη φιλοσοφία, οι συγγραφείς ψάχνουν να βρουν τις συνδέσεις με τις σύγχρονες θεωρίες της συστημικής σκέψης, πότε με τον ορθολογισμό και την ακρίβεια του Απολλώνιου φωτός, και άλλοτε με τον εκστατικό εν-θουσιασμό του Διονύσου που νοιώθει κάποιος όταν ανακαλύπτει τις συνδέσεις στα βάθη του χρόνου, σε αυτόν εδώ τον τόπο και σε αυτόν εδώ τον χρόνο (διαχρονικά και συγχρονικά). Πότε ο φακός εστιάζει στο συγκεκριμένο, με στόχο μια ανάλυση από συγκεκριμένη οπτική γωνία, και πότε η θέαση διευρύνει το πλαίσιο για να δει μια πιο συνολική εικόνα.
Αλλάζοντας, λίγο, μια παράγραφο του κειμένου του Ν. Μουρίκη επισημαίνω: «Αν έχουν κάποιο νόημα αυτά τα ερωτήματα για την κλινική πράξη, είναι γιατί μας προσκαλούν να συζεύξουμε και να γονιμοποιήσουμε αμφίπλευρα τις επιστήμες, την τέχνη και τη φιλοσοφία με τη μεταφυσική».
Στο τέλος, γίνεται παρουσίαση του βιβλίου «Ομαδική Ψυχοθεραπεία και Διαπροσωπική Νευροβιολογία», όπου παντρεύονται με συναρπαστικό (συν-αρπάζω) τρόπο, η εμπειρία της ομαδικής ψυχοθεραπείας με τις νευροεπιστήμες, για να καταλήξει στο κείμενο η συγγραφέας ότι τα ανθρώπινα όντα δια-μορφώνουν το ένα τον εγκέφαλο του άλλου.
Προτείνεται να διαβάσετε τα άρθρα, με την απολλώνια και τη διονυσιακή πλευρά του καθενός σας…
Για τη Συντακτική Επιτροπή,
Κατερίνα Θεοδωράκη
