Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το τεύχος αυτό διευρύνει το περιεχόμενό του, για να συνδέσει την ψυχοθεραπεία με την πολιτική (δηλαδή την τέχνη του να ζεις ως πολίτης, ως μέλος της κοινωνίας, ως μέλος των ευρύτερων συστημάτων).
Ξεκινά με τον Marcelo Pakman, που σχολιάζει μια κλινική περίπτωση και τον ρόλο του θεραπευτή, και τη συνδέει με τον τρόπο που ο Σαρτρ αντιλαμβανόταν τους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος αποκτά επίγνωση του εαυτού του και του περιβάλλοντός του. Στη συνέχεια θα επεκταθεί, αναφερόμενος στο πώς η νεοφιλελεύθερη λογική της αγοράς έχει επηρεάσει την ψυχοθεραπεία σήμερα.
Η Κία Θανοπούλου θα αναφερθεί, με τη σειρά της, στο θεραπευτικό ταξίδι που θέτει σε κίνηση και εξερεύνηση τον εσωτερικό κόσμο τόσο του θεραπευτή, όσο και του θεραπευόμενου, σε μια αμοιβαία αλληλεπίδραση, και πώς αυτά εξελίσσονται μέσα στον χρόνο.
Ο Νίκος Μαρκέτος θα μιλήσει για την αξιοποίηση της συστημικής θεώρησης της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και πώς η συστημική σκέψη βοηθά, στο σύγχρονο πολιτικοκοινωνικό χάος, να προκύψει η ανάδυση μιας καινούργιας οργανωμένης συμπλοκότητας.
Ακολουθεί το κείμενο της Κάτιας Χαραλαμπάκη, που αναφέρεται στο τι παραμένει και τι άλλαξε στα 25 χρόνια λειτουργίας της Μονάδας Οικογενειακής Θεραπείας του Παγκρατίου, και πώς ο φορέας έμεινε πιστός στις ανθρώπινες αξίες, αλλά διαφοροποίησε την καθημερινή πρακτική στην ψυχοθεραπεία, μέσα από την εμπειρία των θεραπευτών και τη συνεξέλιξή τους.
Μετά θα ακολουθήσουν μια σειρά κειμένων που προέρχονται από την παρουσίαση του βιβλίου που εξέδωσε η ΕΕΣΣΚΕΨΟ, με επιμέλεια της Κάτιας Χαραλαμπάκη, με θέμα «Ανάλεκτα ψυχοθεραπείας και πολιτικής».
Η Κατερίνα Μάτσα θα αναφερθεί στο βιβλίο, λέγοντας ότι είναι ένας τρόπος αντίστασης στην αποξένωση-εξατομίκευση που κυριαρχεί σήμερα, και αναρωτιέται πώς μέσα σ’ αυτό το κλίμα μπορεί να λειτουργήσει ο θεραπευτής, διασώζοντας τις ανθρώπινες αξίες. Θα συνεχίσει λέγοντας ότι η αλλοτρίωση είναι διπλή, κοινωνική και ψυχική, και δεν μπορείς να αγνοήσεις ούτε τη μια ούτε την άλλη.
Ο Κώστας Ήσυχος θα μιλήσει για τον καπιταλισμό που στοχεύει στην παγκοσμιοποιημένη, ελεγχόμενη από τους λίγους, σκέψη, και στην καθημερινή ζωή των ατόμων ως προϊόντων και όχι ως υποκειμένων, για να καταλήξει στην ανάγκη να πάμε από τον κατακερματισμό και τον ναρκισσισμό που καλλιεργείται από το σύστημα, στο χτίσιμο της συλλογικής μνήμης.
Ο Γρηγόρης Μανιαδάκης σχολιάζει τα άρθρα, λέγοντας ότι η έκδοση ενός βιβλίου αποτελεί μια πράξη συλλογική, και ειδικά σε εποχή κρίσης που αφορά στην κοινωνία συνολικά, η συμμετοχή των ψυχοθεραπευτών συμβάλλει στην αμεσότερη κατανόηση και την ευόδωση της συλλογικής ψυχικής επεξεργασίας της.
Ο ζωγράφος Κυριάκος Κατζουράκης θα αναφερθεί στην άρρηκτη σχέση της πολιτικής, της τέχνης και της ψυχανάλυσης, που είναι δεμένες μεταξύ τους σε μια εσωτερική αναγκαιότητα, και την ανάγκη να κοιτάξουμε πίσω για να φωτίσομε το σήμερα.
Τέλος, ο Θανάσης Σκαμνάκης, μέσω μιας αναστοχαστικής παρέμβασης στο κείμενο του Κυριάκου Κατζουράκη, θα μας εισαγάγει σε μια φανταστική σκηνή «….καθώς η σιωπή, οι χειρονομίες και η νόηση έχουν αποδράσει από την αίθουσα, ο προσκεκλημένος Σαμαράκης σηκώνεται σιωπηλά, φορά ξανά το παλτό του και φεύγει… Κανείς δεν κατάλαβε την αναχώρηση του».
Λοιπόν, τι θα επινοούμε κάθε φορά ως ομάδες, οικογένειες, θεραπευτές, συλλογικότητες, κοινωνία, για να κρατάμε τη σιωπή, τις χειρονομίες και τη νόηση μέσα στην αίθουσα, και να αναλαμβάνομε την ευθύνη μας;
…… Παραλαμβάνεις απ’ τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σου υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
(Οδυσσέας Ελύτης, Ο Μικρός Ναυτίλος)
Εν μέσω φθινοπώρου, καλές Ανοίξεις!
Καλή ανάγνωση.
Για την συντακτική επιτροπή:
Κατερίνα Θεοδωράκη