Δημήτρης Κόκκαλης, Παιδοψυχίατρος - Ψυχοθεραπευτής
«Μια ελπίδα»
Φτηνές κοινωνικότητες.
Η επίθεση της οθόνης.
Γεύση στυφή: Ανικανοποίητο.
Τις αναζητάς ξανά και ξανά:
Απατηλό αντίδοτο στη μόνη βεβαιότητα...
Όταν ο θάνατος είν’ αναπνοή, άγγιγμα, φιλί κι αγκαλιά
με μια στροφή ΕΝΤΟΣ δεν χαραμίζεσαι.
Μια στροφή σε ξεχασμένα νησιά
κι ακρογιαλιές
π’ αγκαλιάζουν το απρόοπτο.
Εκεί που το φως της οθόνης δεν φτάνει
και η ηδονή δεν ξεγελιέται.
Στην οθόνη γράφει:
«Είσαι μέρος του θανάτου.
Ένα ταξίδι ΕΝΤΟΣ είναι μια ελπίδα».
4/4/20
Η λαχτάρα της «ξελεφτερίας»
Στα διαλείμματα των τετριμμένων
ο νους μου ξεχνιέται
στις πλαγιές των βουνών
στις όχθες των κοιλάδων.
Βρίσκει σκιές με Πλατάνια
και βρύσες δροσερές-αγνές.
Σκύβει και ξεδιψά
χωρίς να χορταίνει.
Η φύση δεν έχει χόρταση.
Στις ρωγμές του σήμερα
ο νους μου πλανιέται
σε δρόμους δύσκολους
σε μονοπάτια δύσβατα
άξια για διαβάτες του αγνώστου
όμηρους στη σαγήνη της επόμενης στροφής.
Η φύση κρύβεται και περιμένει.
Στην ανάπαυλα του πρέποντος
ο νους μου σκαρώνει
πηγαιμούς, περάσματα
προορισμούς εφήμερους.
Η φύση όλη σταθμούς.
Φευγαλέες σπονδές
στη λαχτάρα της «ξελεφτερίας».
11/4/2020
Προσδοκίες
17 χρονών.
Σηκώνει τη πέτρα και με ζυγώνει.
Οπισθοχωρώ. Κολλάω στον τοίχο.
Πλησιάζει κι άλλο. Βγάζει τη μάσκα.
Πρόσωπο οργής κι απελπισίας. Όμορφο !!
Βγάζω τη μάσκα.
Πρόσωπο φόβου και ματαίωσης. Άσχημο !!
Σταματάει. Διστάζει.
Αφήνει την πέτρα να πέσει.
Ανάσα βαριά.
Βουρκώνει.
Βουρκώνω:
«Ευχαριστώ! Είμαι 60.
Μη με συγχωρείς. Ξέχνα με.
Τρέξε να σώσεις και να σωθείς».
Για μια στιγμή μού ‘μοιαζε να μπορεί…
6/1/2021
