** Αποχαιρετώντας τον Μίκη Θεοδωράκη: Αντί Επιλόγου**
Κάτια Χαραλαμπάκη, Ψυχίατρος-συστημική ψυχοθεραπεύτρια
Λεζάντα φωτογραφίας: 1981, στο φουαγιέ του κινηματογράφου «Αλκυονίδα», η Κάτια Χαραλαμπάκη, αρχισυντάκτις, τότε, της εφημερίδας «Οδηγητής», παίρνει συνέντευξη από τον Μίκη Θεοδωράκη, για δημοσιευθεί στο εν λόγω νεολαιίστικο έντυπο (όπερ και έγινε)… Νιάτα με όνειρα, ιδανικά, αγώνες, αλλά και… τσιγαράκι…
Μερικά λόγια «αντί επιλόγου» για το «τελευταίο αντίο» στον Μίκη Θεοδωράκη: Υπήρξε μια γενική, μαζική, αθρόα κινητοποίηση για τον αποχαιρετισμό του Μίκη, με στοιχεία δοξαστικά και μεγαλοπρεπή. Με ιστορικές και ηρωικές αναμνήσεις, με τραγούδια και αναβίωση πνεύματος μεγάλων αγώνων… Μια ολοκληρωτική συνήχηση, έως ταύτιση, με την έννοια του «Μεγάλου». Αλλά υπάρχει και μια άλλη, ή πολλές άλλες, πλευρές του θέματος. Και ο «αθάνατος» της τέχνης Θεοδωράκης πέθανε, γιατί κι αυτός ήταν «άνθρωπος» - όπως κοινώς λέγεται, οι άνθρωποι ονομάζονται «θνητοί». Αλλά και από τη δημοσιευθείσα ιστορία της ζωής του, υπήρξαν πολλά μικρά έως (πολύ) μεγάλα προβλήματα, συχνά δύσκολα αντιμετωπίσιμα… Επομένως, επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, πλάι στην ονειροπόλα πλευρά του εαυτού μας, ας γινόμαστε και ρεαλιστές, ας πατάμε στη γη. Στα φωτογραφικά μας άλμπουμ, όπως και των γονιών και παππούδων μας, βλέπουμε όμορφες φωτογραφίες, που μας κάνουν να αναπολούμε τις πάλαι ποτέ ωραίες περιόδους της ζωής μας. Λίγες, όμως, ή καθόλου, δεν βρίσκουμε εικόνες όπου κλαίμε, βρίζουμε ή μας βρίζουν… Αυτά, πιο συχνά, τα αναπαριστούμε στο άλμπουμ των ονείρων μας… Έτσι, και τη στιγμή που αποχαιρετάμε ανθρώπους, ακόμα και σημαντικούς, όπως τον Μίκη Θεοδωράκη, δεν παύουμε (εκτός από την οδύνη ή την ταύτιση με τη μεγαλοσύνη), να βλέπουμε τη ζωή στα πραγματικά της μεγέθη, με τα θετικά και τα αρνητικά της. Άλλωστε, αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα της ψυχοθεραπείας…
Άρα: Αποχαιρετάμε τον Μίκη Θεοδωράκη, ναι, τραγουδώντας το «Cando General», αλλά και πίνοντας σεμνά και ταπεινά τον «καφέ της παρηγοριάς»…
