Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σ αυτό το τεύχος περιγράφονται και αναλύονται διαφόρων ειδών και επιπέδων συνδέσεις στη θεραπεία.
Στο πρώτο άρθρο η Βαλέρια Πομίνι με τους συνεργάτες της θα αναλύσει τα δεδομένα των οικογενειών του Ιατρείου Οικογένειας και Ζεύγους του Αιγινητείου νοσοκομείου και πώς αναδύονται στη θεραπεία τα προβλήματα των οικογενειών στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Με την ανάλυση αυτή καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο που επηρεάζει οικογένειες, θεραπευτές και θεραπευτικό σύστημα προς την πλευρά της ψυχοπαθολογίας ή προς την πλευρά της ψυχικής ανθεκτικότητας.
Ο Francesco Vadilonga από την πλευρά του θα αναφερθεί σε μια άλλη σύνδεση, αναλύοντας το νέο μοντέλο για την υιοθεσία, που βασίζεται στην ιδέα της συνέχειας παρόντος και παρελθόντος της ιστορίας των υιοθετημένων παιδιών, συνδέοντας τους τρεις πόλους, παιδιά-βιολογικοί γονείς-θετοί γονείς και κατανοώντας μέσα σ’ αυτή την αλληλεπίδραση την παρούσα δυναμική της κάθε υιοθεσίας. Αυτό γίνεται ακόμα πιο απαραίτητο όταν τα παιδιά υιοθετούνται σε μεγαλύτερες ηλικίες και έχουν στο ιστορικό τους αρκετά ψυχοτραυματικά γεγονότα.
Ο Δημήτρης Κόκκαλης από τη μεριά του θα μιλήσει μέσα από μια περίπτωση για μια συνθεραπεία, πώς αξιοποιείται η συνθεραπευτική σχέση και πώς αξιοποιούνται και συνδέονται δύο διαφορετικά θεραπευτικά μοντέλα, στην ίδια κλινική περίπτωση, πάντα με ενημερότητα για την ταυτότητα, τα όρια και τις δυνατότητες του θεραπευτικού πλαισίου.
Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος, με το άρθρο του για το σωματικά άρρωστο παιδί θα μας ταξιδέψει με ποιητικό τρόπο στην εσωτερική εμπειρία του άρρωστου παιδιού, σε συνάρτηση-σύνδεση-σχέση, με τους γονείς του και την οικογένεια και με τον τρόπο που αυτοί βιώνουν την αρρώστια και το πώς τη νοηματοδοτούν, πάντα και σε συνάρτηση με την ιστορία τους ο καθένας, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο λειτουργικά.
Στο επόμενο άρθρο, «Διάλογος με τις φωνές», ο Λυκούργος Καρατζαφέρης και λοιποί συγγραφείς αναφέρονται στο πώς μπορεί να συνδεθεί με έναν διαφορετικό τρόπο το άτομο που ακούει φωνές και να τις αξιοποιήσει σ’ έναν διάλογο μαζί τους, αν τις ορίσουμε ως μια αποσυνδετική εμπειρία παρά ψυχωτική. Σ’ αυτή την προσέγγιση οι φωνές δεν αντιμετωπίζονται ως ψευδαισθήσεις αλλά ως αντανάκλαση κοινωνικών σχέσεων. Έτσι, συνδέεται το άτομο με την πολυφωνική του ταυτότητα.
Στο τελευταίο άρθρο, ο Κώστας Μωρόγιαννης από μια άλλη οπτική γωνία, στην ανάλυση της θεωρίας του Tom Ormay, μιλά για μια άλλη σύνδεση ατόμου ομάδας, που δεν διαχωρίζονται αλλά αποτελούν διαφορετικά επίπεδα του ίδιου πεδίου παρατήρησης. Εδώ αναλύει την έννοια του NOS, που αναφέρεται στην έννοια του προσώπου σε κοινωνική σχέση κι έτσι η ψυχολογία γίνεται κοινωνική ψυχολογία.
Ακολουθούν δύο παρουσιάσεις βιβλίων, δύο ψυχοθεραπευτριών, της Χάρις Κατάκη και της Κάτιας Χαραλαμπάκη.
Στο πρώτο, που παρουσιάζει ο Νίκος Μαρκέτος, «Το ημερολόγιο ενός θεραπευτή», θα ταξιδέψουμε στις άγνωστες πτυχές της ζωής της συγγραφέως-θεραπεύτριας με μεγάλη ιστορία στη συστημική θεραπεία, συνδεόμενοι μαζί της και ακολουθώντας τα ίχνη της, η οποία με τη σειρά της συνδέεται με τις γενεαλογικές και πολιτισμικές της καταβολές.
Στο δεύτερο, που θα παρουσιάσει ο Δημήτρης Κόκκαλης, «Οικογένειες σε δίσεκτα χρόνια, σημειώσεις μιας ψυχιάτρου», της Κάτιας Χαραλαμπάκη, αναδεικνύεται και γίνεται σύνδεση των περιγραφών των σύγχρονων καταστάσεων στις οικογενειακές σχέσεις σε καιρό κρίσης, μέσα από κλινικές περιπτώσεις, με γενικότερους θεωρητικούς προβληματισμούς, όπως είναι ο «διάλογος» και ο «πολυφωνικός εαυτός».
Έτσι κλείνει ο κύκλος των συνδέσεων, στο παρόν τεύχος, για να ανοίξει ένας άλλος, με άλλο επίκεντρο, στο επόμενο μας τεύχος.
Καλή ανάγνωση!
Για τη Συντακτική Επιτροπή
Κατερίνα Θεοδωράκη